آداب سجود عرفانی و نحوه تحصیل آن

جلسه پنجاهم درس اخلاقِ آیت الله کمیلی خراسانی پیرامون شرح کتاب گرانقدر آداب نماز امام خمینی در روز یک شنبه مورخ ۱۴۰۲/۰۸/۰۷ با حضور شاگردان و علاقه‌مندان به معارف الهی در مسجد سلماسی برگزار شد.

ذکر برخی از مستحبات سجده

به گزارش انوار توحید، آیت الله کمیلی از اساتید حوزه علمیه قم در ادامه سلسله جلسات اخلاقی در شرح و توضیح کتاب آداب الصلاه حضرت امام خمینی (رض) در شرح حدیثی از حضرت امام صادق (ع) متخذ از کتاب مصباح الشریعه با موضوع «آداب سجود» گفت: در هر رکعت نماز هر دو سجده یک رکن محسوب می‌شود؛ لذا اگر سجده‌ای فراموش شد و محل جبرانش نیز گذشت باید بعد از نماز، اوّل سجده را قضا نمود، بعد دو سجدۀ سهو را به‌جا آورد. کیفیت انجام این سجده نیز همانند سجده نماز است.

وی ادامه داد: در سجده لازم است قسمت‌های هفتگانه (پیشانی، کف دو دست، دو زانو و دو انگشت بزرگ پاها) بر روی زمین قرار بگیرد. انگشتان پا باید به صورت صاف و مستقیم بر روی زمین قرار بگیرد و خوابانده نشود. مستحب است در هنگام سجده، دست‌ها مقابل گوش باشد. هرگاه پیشانی بی اختیار از جای سجده بلند شود و برگردد، یک سجده حساب می‌شود. باید سجده از نظر فقهی و شرعی کامل باشد و بعد به سراغ اسرار عرفانی آن رفت. چون شریعت قبل از طریقت و حقیقت است.

استاد کمیلی گفت: در دفتر اولِ دیوان جوهر ذات عطار نیشابوری درباره حقیقت سجده آمده است:

اگر واصل شوی زین سجده باشد***و گر نه واصلی هرگز نباشد

زمانی غافل از سجده مشو هان***که در سجده نماید روی جانان

که سجده کردن این‌جا یار بینی***و گر نه غصۀ بسیار بینی

ز سجده برگشاید راز اسرار***شود هر دم نمود حق پدیدار

ز سجده گردی این‌جا عین جانان***وجود خویش کن در خویش پنهان

آداب سجود عرفانی و نحوه تحصیل آن

این استاد اخلاق و عرفان اسلامی با اشاره به حدیثی از حضرت امام صادق (ع) از کتاب مصباح الشریعه درباره آداب و اسرار عرفانی سجود و نحوه تحصیل آن گفت: حضرت امام صادق (ع) درباره چگونگی سجود به هشت نکته مهم اشاره می‌فرماید:

۱- توجه به عظمت خداوند

«فَاسْجُدْ سُجُودَ مُتَوَاضِعٍ لِلَّهِ ذَلِيلٍ»؛ اول این‌که باید سجودت از روی ذلت، خشوع، تواضع و فروتنی‌ در برابر عظمت الهی باشد. اگر انسان عظمت خدا را در دل درک نکند چگونه می‌تواند خشوع را تحصیل کند؟ لذا باید معرفت و شناخت خود را نسبت به خدا زیاد کرد تا بتوان خشوع و خضوع دل را در نماز نگه داشت. سجده خشوعی امری قلبی است نه یک امر ظاهری.

ذکر برخی از آداب نماز

وی ادامه دارد: بسیاری از آداب نماز را می‌شود در ظاهر رعایت نمود؛ مثلاً از مستحبات نماز، خواندن نماز زیر آسمان، بر روی خاک یا سجاده‌ای از جنس بوریا و حصیر است. برخی از بزرگان به جای سجاده مخملیِ فرشی یک سجاده بوریایی و حصیری داشتند. چون همیشه برای انسان میسور نیست بر روی خاک نماز بخواند و سجده کند. پوشیدن ردا و لباس سفید، پوشاندن سر با کلاه و داشتن یک مکان مخصوص برای عبادت نیز از آداب ظاهری نماز است. رعایت همین آداب ظاهری نیز به تدریج باعث آمادگی و توجه قلب می‌شود.

۲- توجه به اصل خود

وی درباره دومین راهکار تحصیل سجود عرفانی گفت:«عَلِمَ أَنَّهُ خُلِقَ مِنْ تُرَابٍ يَطَؤُهُ الْخَلْقُ»؛ این‌که انسان به این معرفت برسد که از خاک و گِل آفریده شده است. خداوند در آیه ۵۵ سوره مبارکه طه می‌فرماید: «مِنۡهَا خَلَقۡنَٰكُمۡ وَفِيهَا نُعِيدُكُمۡ وَمِنۡهَا نُخۡرِجُكُمۡ تَارَةً أُخۡرَىٰ»؛ خلقت ما از خاک بوده؛ و به خاک باز می‌گردیم؛ و در روز قیامت نیز از خاک مبعوث می‌شویم.‌ حضرت علی (علیه‌السلام) نیز در محراب شهادت در حالی که به شدت ضربه خورده بود، خاک را از زمین بر می‌داشت و بر موضع ضربت قرار می‌داد؛ سپس آیه ۵۵ سوره طه را تلاوت می‌فرمود. توجه به همین معنا در هنگام گذاشتن پیشانی بر روی خاک باعث تحصیل سجود عرفانی و خشوعی می‌شود.

۳- توجه به خلقت خود

این استاد و مؤلف حوزوی در خصوص سومین راهکار گفت: «وَ أَنَّهُ اتَّخَذَکَ مِنْ نُطْفَةٍ يَسْتَقْذِرُهَا كُلُّ أَحَدٍ»؛ انسان باید در حال سجود ببیند چرا و برای چه کسی سجده می‌کند؟ خلقتش چگونه بوده است؟ خلقت ما از یک نطفه گندیده است. نطفه‌ای که هرکس بوی منی را می‌شنود بدش می‌آید. در حدیث معروفی از حضرت علی (ع) آمده است: «رَحِمَ الله امْرَاً عَرِفَ مِنْ اَیْنَ و فی اَیْنَ وَ اِلی اَیْنَ»؛ خدا رحمت کند آن کسی را که بداند از کجا آمده، در کجاست و به کجا می‌رود. باید این موارد را به صورت همیشگی در دل داشت تا عظمت و خشیتش در دل ایجاد شود. بالاخره هر کاری زحمت دارد و به همین سادگی نیست. بدست آوردن این آداب عرفانی که حضرت امام در کتاب آداب نماز به آن اشاره فرموده‌ نیز زحمت دارد.

۴- توجه به نیستی خود

استاد اخلاق درباره چهارمین راهکار حضرت امام صادق (ع) گفت: «وَ كُوِّنَ وَ لَمْ يَكُنْ»؛ ما نیست، عدم و هیچ بودیم و او ما را آورد؛ خداوند در سوره مبارکه یس می‌فرماید: «إِذَا أَرَادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ»؛ چون اراده نماید چيزى را بيافريند، مى‌گويد: موجود شو، پس موجود مى‌شود. کسی که اصلش عدم است، به چه چیزی می‌خواهد فخر بفروشد؟ لذا غفلت از این موضوع نیز مانعی است برای این‌که سجده کامل و عرفانی نشود.

۵- سجده راهکار و سببی برای نزدیکی عبد به خدا

بهترین حالت نزدیکی انسان به خدا

آیت الله کمیلی خراسانی گفت: «وَ لَقَدْ جَعَلَ اللَّهُ‏ مَعْنَى السُّجُودِ سَبَبَ التَّقَرُّبِ إِلَيْهِ بِالْقَلْبِ وَ السِّرِّ وَ الرُّوحِ فَمَنْ قَرُبَ مِنْهُ بَعُدَ عَنْ غَيْرِهِ»؛ مسئله سجود خیلی مهم است. نزدیک‌ترین و بهترین احوال بنده به خدا، حالت سجود است. یعنی انسان از طریق سجود می‌تواند خود را به خداوند نزدیک کند آن هم نزدیکی معنوی نه نزدیکی ظاهری و جسمی. به نحوی که قلب، سرّ و روح تکان بخورد و آن‌ها در وجود نمایان و جلوه‌گر شود. زمانی سجود یک سجود عرفانی و الهی می‌شود که انسان با دل، سرّ و روحش به خدا توجه کند و به سوی او تقرب بجوید. باید ظاهر و باطن با یکدیگر هماهنگ باشد. اگر در انجام عبادات، ظاهر و باطن یکی نشود مسئله نفاق پیش می‌آید. انسان در ظاهر با زبان بسیار حرف‌ می‌زند، ولی چه مقدار از این حرف‌ها باطنی بوده و این باطن با ظاهر یکی شده است؟

۶- جلوه‌گر شدن باطن

حقیقت سجده

این استاد حوزوی صمن اشاره به حقیقت سجده گفت: حضرت در ادامه می‌فرماید: «أَلَا تَرَى فِي الظَّاهِرِ أَنَّهُ لَا يَسْتَوِي حَالُ السُّجُودِ إِلَّا بِالتَّوَارِي وَ عَنْ جَمِيعِ الْأَشْيَاءِ وَ الْإِحْجَابِ عَنْ كُلِّ مَا تَرَاهُ الْعُيُونُ كَذَلِكَ أَرَادَ اللَّهُ تَعَالَى أَمْرَ الْبَاطِنِ»؛ مگر شما در ظاهر نمی‌بینی که چه وقت سجده می‌کنی؟ حالت سجده چه در نماز و چه در غیر نماز وقتی است‌ که پیشانی و شش موضع دیگر روی زمین قرار می‌گیرد و انسان خودش را از همۀ اشیائی که در معرض رؤیتش بود پنهان می‌کند، آن پنهان کردن به چه معنایی است؟ از این مطلب مشخص می‌شود که خدا چنین اراده کرده تا باطن جلوه‌گر، اصلاح و تطهیر شود.

۷- تعلق قلب به خداوند

معیار بودن تعلّق قلبی به خداوند

وی ادامه داد: سپس حضرت می‌فرماید: «فَمَنْ كَانَ قَلْبُهُ مُتَعَلِّقاً فِي صَلَاتِهِ بِشَيْ‏ءٍ دُونَ اللَّهِ تَعَالَى فَهُوَ قَرِيبٌ مِنْ ذَلِكَ الشَّيْ‏ءِ بَعِيدٌ عَنْ حَقِيقَةِ مَا أَرَادَ اللَّهُ تَعَالَى مِنْهُ فِي صَلَاتِهِ قَالَ اللَّهُ تَعَالَى- ما جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَيْنِ فِي جَوْفِهِ»؛ اگر دیدی در نماز، قلبت متعلق به خداست، بدان که به خدا نزدیک هستی، ولی اگر دیدی باطن شما، تعلّقاتش جای دیگری غیر از خداست، پس تو به خدا نزدیک نشده‌ای، بلکه به آن‌هایی که در ذهن و دلت خطور می‌کند، نزدیک می‌شوی.

وی ادامه داد: عده‌ای در نماز گمشده‌های خویش را پیدا می‌کنند اما خدا را پیدا نمی‌کنند. بنده‌ای که فکرش مدام به جاهای مختلف می‌رود کی می‌تواند یک سجده عرفانی انجام بدهد و خدا را پیدا کند! خیلی کار می‌خواهد تا قلب به این طرف و آن طرف نرود و خواطر سوء وارد ذهن نشود.

وی افزود: در ادامه حضرت امام صادق (ع) با اشاره به آیه «ما جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَيْنِ فِي جَوْفِهِ» در سوره مبارکه احزاب می‌فرماید: خداوند برای بندگانش، دو تا دل قرار نداده است که یکی برای خدا و دیگری برای غیر خدا باشد. حالا باید ببینی که چه کسی در دلت هست؟ آیا توجه‌ات به خداست؟ و این‌که مقصدت در عبادات و دو روزه دنیا در کجاست؟ یک وقت در لهو و لعب و افکار مادی و دنیوی نباشد.

۸- خلوص قلبی

عبادت خالص و ناخالص و نتیجۀ آن‌ها

این استاد اخلاق تأکید کرد: مسئله اخلاص و خلوص قلبی بسیار مهم است و مسائل مربوط به عالم خلوص به تفصیل در رساله سیر و سلوک منسوب به سید بحر العلوم آمده است.

در حدیث قدسی، رسول خدا (ص) از قول خداوند می‌فرماید: «‏وَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَا أَطَّلِعُ عَلَى قَلْبِ عَبْدٍ فَأَعْلَمُ فِيهِ حُبَّ الْإِخْلَاصِ لِطَاعَتِي لِوَجْهِي وَ ابْتِغَاءِ مَرْضَاتِي إِلَّا تَوَلَّيْتُ تَقْوِيمَهُ وَ سِيَاسَتَهُ وَ مَنِ اشْتَغَلَ فِي صَلَاتِهِ بِغَيْرِي فَهُوَ مِنَ الْمُسْتَهْزِئِينَ بِنَفْسِهِ اسْمُهُ مَكْتُوبٌ فِي دِيوَانِ الْخَاسِرِين»؛ من به قلب بنده‌ای از بندگان خودم مطلع نمی‌شوم جز این‌که ببینم در قلبش چه حالتی دارد؛ اگر ببینم که واقعاً، از روی خلوص قلبی از من اطاعت می‌کند و برای طلب خشنودی من عبادت می‌کند، به او قوت و نیرو می‌دهم و تمام کارهایش را در دست می‌گیرم؛ تمام زندگی او را صاف‌وصوف می‌کنم. و مدیریت تمام امور ظاهری و باطنی او به دست من خواهد بود و من همه‌کارۀ او می‌شوم.

«وَ مَنِ اشْتَغَلَ فِي صَلَاتِهِ بِغَيْرِي»؛ اما اگر بنده‌ای در نماز فکرش به این‌طرف و آن‌طرف پراکنده است و به غیر من مشغول است. «فَهُوَ مِنَ الْمُسْتَهْزِئِينَ بِنَفْسِهِ»؛ این خودش را مسخره می‌کند؛ چون خدا را که نمی‌شود مسخره کرد. «اسْمُهُ مَكْتُوبٌ فِي دِيوَانِ الْخَاسِرِين»؛ لذا نام او در دیوان خاسرین نوشته می‌شود؛ یعنی آن‌هایی که اهل خسارت و زیان هستند و نفع و سودی از این نماز و اطاعت نبرده است. نکند ما هم خدایی نکرده جزء چنین افرادی باشیم.